Oranjerivier Roei

By Hannah Mia van Stelten

Dag 1

Sixty pairs of sleepy eyes blinking back the chilly morning air. Sixty voices heard greeting one another with cheer; sixty sets of teeth, smiling ear to ear. Sixty hearts teeming with adventure. Sixty pairs of arms waving and hugging and itching to row along the Oranjerivier.

With the packing process complete, Petri’s welcoming words and a travel mercies prayer, the BTK bus whisked us away. Heavy clouds of rain pursued us along the road, causing slight disconcertment over a potentially wet week without tents. Nevertheless, we chased the sun northwards, and the sky opened up. With the rising of this 07h00 AM sun came a rise in gees and chatter as everyone began to fully wake.

With music emulating from the back, the bus was buzzing. Some BTKners played cards while others got to know their seating-plek maatjies. Some had their noses stuck in a good book, while others seemed to enjoy gazing upon the distant hills as they rolled by. Leri bedazzled JP’s head with the neatest box braids I ever did see. None other than Naude was slumbering upon the chairheads: a snooze corner that looked oddly comfortable. Jo-Ann was warmly welcomed to the band along the way.

A very aesthetically pleasing padstop awaited us, with a laney Vida Café offering lavish refreshment options. This was a long enough stop for everyone to purchase and settle back in for the next bout of travels… De Wet, Petri and Helene ensured that no soul was left behind – including one particular lady whose smoothie order momentarily held up the sloertoer.

Reaching the darling dorpie of Springbok, we were granted another luxurious bathroom break at the Springbok Hotel, with its laney lace curtains and the smell of the 70s. When it came time to leave, those who were seated in the bus at the right time, observed the rare sighting of an LT bounding and leaping over roads and pavements with a glorious KFC-to-go in hand.

We had one last padstoppie for the day, specifically for the Wimpy-loving students who were too cool for Vida Café.

Hours, maybe days, passed by before reaching the border at last. 60 important passports; 60 important stamps; more than 60 precious minutes we’ll never get back. But why would we want to, when we make queuing and filling out forms an absolute makietie for one another?

The silver lining of clouds turned to gold as ladies and gentlemen sokkied in the road. What a joy to behold such spontaneity under that dreamy African sky. I quote the words of a bystander woman: “Now this is how to behave at a border post.”

After driving off into the sunset, we soon reached Amanzi’s base camp, where we swiftly unloaded our belongings and hot footed to the dining area for some much anticipated and prayed-over potjiekos. Tea and coffee flowed, and eyes lit up with glee when bowls of chocolate-sauced ice-cream made their way out from the kitchen. So satisfied were many,  that there was no space left over for snacking on sleepille. Bondel Slee was under a starry Namibian canopy, the night somewhat brighter from the near fullness of the moon.

Items:

• Petri begin met ‘n passievolle ballade vir ‘n sterwende bok. Hy’t lekker klaphard geval. Legend says he is still recovering.
• Petri as Mario en LT as Luigi is terug op die rivier, met Sibbie as Maria.
• Gedroggie – Maymarie, Jo-Ann, Jacobus, Pieter, Thom
• Skilpaaie hou my dop – Simeon, JP, en Andre de Kock
• Koppe to koop – Sibbie, Bernard, Marietjie, Laurika, Ignus, Mikael

The boundaries of dames en mans kamp were set out, and we fell asleep outside with the crickets.

Dag 2:

Huddled in our groups for breakfast, we fuelled ourselves on nutritious pap made of oatmeal, peanuts, and raisins. After randomly selecting row-partners amongst ourselves, we packed our buckets to the brim and loaded our canoes. “Can you canoe?” was the famous question of the morning. Our tour guides explained the important details for our wellbeing, such as the principle of using sticks to mark one’s territory to save a fellow BTKner from stepping on such bombs.

Oom Hannie and Tannie Patricia spoke to the young men and women separately to lay the rules before the fun could begin. Cracking corny jokes to laugh louder than the opposite group, and stealing of hats was standard procedure thereafter.

Lined up like ducks, we dragged our canoes down a sandy slope to the water’s edge and set sail one-by-one. All was peaceful for one moment’s glory once everyone began paddling. This did not last long before Petri chose violence and began the first of many water wars.

After a few kilometres, we reached a quaint little river island where we parked off for our first game break. Here toeriste could rest, swim, snack, play ultimate frisbee and slide across the sand trying to do so. We rowed on, shouting and ululating up mountain valleys to create echoes.

All was quiet for one more moment’s glory, before PIRATEEE reverberated loudly in sound waves down the river. Chaos ensued with ladies plunging into the depths from their canoes, counting that one as lost for the sake of capturing another. Some could be seen taking the elegant route of coming aside another canoe and politely swopping ships.

Lunch with a view at God’s Thumbprint! We sat contentedly, munching on Maymarie’s gourmet sandwiches made from cucumber, cream cheese, salami, Bovril, and/or peanut butter and syrup. Mikael did not know he was hunting for treasure, when he discovered a one-of-a-kind Tiger’s Eye stone glistening on the river’s edge. More relaxing, swimming, snoozing, and singing LT to sleep took place. De Wet could be seen appearing as a happy river arab draped in an iconic scarf. We huddled in one large group as our guides warned us about the upcoming rapid known as Dead Man’s Cove. A lady expressed relief to hear that it was not called “Dead Woman’s Cove.”

Such rapids were easily conquered by the brave BTK, and we rowed our boats gently down the stream, merrily because life is but a dream. Everyone seemed to be enjoying conversing and fending off another canoe’s watery bullets with their partners. Some people fell into the river during such battles, but they might say that they wanted to swim off the heat as an excuse. According to Stefan, a few canoe-couples banded together to form a ‘floatilla’, which was a sight to behold, I am sure.

Once reaching our campsite for the evening, we winded down for recreational time. Muller’s fishing rod came in handy, as he held up two well-sized yellow fish for his supporters to see. A group walked along a pebbly path to find the zone to bum-slide down the river from. During this journey, Jo-Ann remarked on the trauma that these pebbles were inflicting on his “marshmallow feet”. A few of us wore our lifejackets appropriately for this activity, in nappy-style. Gliding down the river in a human-chain was an ab-workout from laughter.

A few ladies were peacefully bathing like fairies downstream when the head of a snake or legawaan in the nearby waters. Bathing has never been more tranquil yet terrifying.

For dinner we were spoiled with Maym se kos: NACHOS.

Items were under the shooting stars tonight:

• Our dazzling lighthouse was René, who stood the test of time with grace and elegance. Our Oranjerivier pirates were: Petri,
• Trill – Petri & De Wet
• Ja Nee – Jeandre, Pieter, Marietjie
• Ninjas – Sibbie & Amy
• Punchline – Jo-Ann the last one standing, smiling big and bright
• Kellogs – LT & Maymarie
• Hoenders – Petri & LT (scattered into the night – Petri down the dune, LT around the slee)
• K-K-K-Koud – Charlotta & Pieter
• Blou Yskas – Bernard, De Wet, Petri, Charlotta, Oom Hannie en Tannie Patricia (Thom offering a joint to the toerouers)
• Boer Soek ‘n Vrou – JP (Marietjie), Simeon (Hannah Mia), Andre (Sibbie), Pieter (Alicia), LT (Michaela)
• Nooi Soek ‘n Boy – Sibbie (De Wet), Alicia (LT), Amy (Bernard), Marietjie (Jo-Ann), Marlize (Naude), Maymarie (Pieter)
• Skande op die huis! – Marietjie & Sibbie
• Cinema – Muller, Marlize, Naude, Alicia, De Wet, Bernard, Amy

Jukkels

• Charlotta: “Ek kan nie in man’s kamp gaan nie, maar ek kan maar kyk.”
• Pieter: “proe soos ‘n passionate blonde.”

Dag 3

Our stokers woke the dawn with their high note rendition of the song: In the Jungle. The river was flowing swiftly that morning, glowing with the first rays of sun that poured over the mountainside. Tears of joy were shed as the BTK wished Martine a happy 21^st birthday, and the tour guides brought out a cake. After eating our fill of oatmeal, we packed up the entire camp into canoes. Lentl and some more ladies worked their hair-doing magic and making bush beauties out of their friends. Helene, LT, Martine, Yentl, and Hannah Mia came up with a profound theory of psychology called: “sand circles of personal space”.

Another day on the waters saw many capsized boats. Cat and Guillaume were ruthlessly seized by Maymarie and Bertus, who were then flipped by Pieter, who was then flipped himself alongside his innocent partner Marietjie.

During game break, some people attempted to swim upstream and soon realized the might of a flowing river. Nevertheless, some BTKners showcased their bravado in a swimming race to the large rock in the middle. Altus enjoyed some frisbee with the tour guides, feet caked with mud and happy – adventure is as good as a spa day.

De Wet and Leri could be seen perfecting their yoga moves with oars, while Maymarie, Bertus, Stefan and Hannah Mia enjoyed a gondolo experience in Venice. A large group held onto each other’s boats to create one big bondel.

Before tucking into Maym se tuna mayo middagbroodjies, we conquered a 15 minute hike up a fluoride rock mine. We saw the river from a different angle. It truly felt like looking out over the pride lands when we could see everything the light touches. We made our way down, collecting little green fluoride rocks along the way to gooi into the fire the next day. Sibbie could be seen floating fabulously upon her lilo, while others played water ball. Muller caught 3 fish, hooray!! Martine’s chocolate cake was miraculously broken and divided among the whole group. LT and Maymarie smiled through the pain of miggie bites, or as Lentl put it: mutant miggies. Yghg but those creaturelings went everywhere. If you weren’t careful you would easily inhale or ingest one.

Martine’s camera went missing in the waters around our canoes, and the search began. When there was no sign of finding it, Martine said we should go, but Bertus insisted that there was a photo of him on there, and we needed to find it. And so we did! Hooray. We all celebrated with the birthday girl a second time. And Bertus, I hope it’s a flattering photo.

Another few kilometers of rowing and we reached our home sweet home for the night. Petri either forgot to yell pirate, or was distracted from doing so by his kwaai partner.

Tracey sat under the cool of a shady tree, and Leri sat in wonder by the riverside. Bum sliding in life jacket suits happened again, only this time we all wore two jackets each, which provided extra padding down the rapids neighboring the great Sambok. Bathing today was less terrifying than yesterday, we even had bubbles, although there was definitely something in the waters that nibbled at our toes on several occasions, first Alicia’s, then everyone else’s. Again, people pay for these sort of spa treatments. A few guys serenaded the group on the guitar, while ladies shed a few tears. Not from the guitar, but from cutting onions for the best Toer meal ever. This was a delectable white sauce pasta with basil pesto, bacon, sundried tomato, and onions. Are we blessed with Maymarie or are we blessed with Maymarie??

Wraak time!! We welcomed 12 new members to our precious community:

Mikael von Eschwege, Ignus van Deventer, Jacobus Botha, Lize Steyn, Johan Neethling, Laurika Burger, Thom van Zeijl, Sanet Swart, Lucia Laubser, René Geyser, Stefani du Plessis, Tannie Patricia, Hannes, Chris, Zachary, Regga, Ricky.

Surrounded by the might of mountains, we worshipped the Almighty God. What we have here, is precious in His sight.

Items:

• Tickens
• Best ice-cleam in da swole swide sworld.
• Doktor (Pieter allowed his brother to cough profusely on him)
• Mr Price (Andre)
• Shotgun (Maymarie and Marlize)
• Dink Frikkie
• Hoe om n veldjie te vang (eerste toeriste manne)
• Italian pizza (Charlotta and her mother)

Jukkels

• Johan called this tour, “Roeihab”, because it is like Rehab. Just what the soul and body need.

Day 4

A very special morning for the Combrink family as we celebrated our beautiful Charlotte by throwing her to great heights. Some more cake was brought out, which was followed by a special Bible verse and prayer from Oom Hannie about soaring on Eagles wings. De Wet and Chris were serenaded too, despite not being born that day many years before, and they also flew like eagles.

After making it through the great Sambok rapids, we rested on a teeny island for a swim. Maymarie seized this opportunity to call out Dames skiet while we were all in the water. Zahn made a brisk bolt for Bernard, who to this day might still have a battle scar from landing on a hidden rock. Thankfully we had Cat on first aid duty, who doctored up many more wounds with care – there were lots of them, ranging from splinters to deep gashes underfoot.

We rowed some more, and ate a rainbow for lunch: this was wraps stuffed with purple cabbage, ham, carrots, tomatoes, cucumber, mayo and bovril. We were even given bags of chocolates to share, and of course, samples of Charlotta’s birthday cake. I’m convinced that I ate heartier at Oranjerivier than at res.

Muller’s fishing rod caught 2 fish today and Bertus’s stick and string caught 4 guppies.

We rowed down some more riveting rapids before reaching a rustig section of the river. This was where Petri remembered to call Pirate! After the scramble, we settled again, floating calmly with the current, letting it take us. Some people hopped out for a swim in the deepest section of the river, which was abojt 40m. LT & Maymarie’s canoe was stormed by 7 mense, who achieved their aims in capsizing them. With such force one would imagine how this canoe began to sink. Thankfully scoops came to the rescue here.

Tannie Patricia and Oom Hannie led the pack, two kindred spirits who were soaking in the sunshine together.

As soon as we reached the camp, we walked along another pebbly path for some body rafting down the rapids. This was a painfully long walk, the swim to shore grueling. Many of us barely made it out of those rapids alive, but it was totally worth it. Some were crazy enough to go again!

The time came to get fancy for Dames slee, and those who dressed up took part in a mandatory photoshoot. We dined on the alles wat lekker is dis dis dis. This was a magnificent mengelmoes of rice, chutney, biltong, ketnip, and onions. Pudding followed!!

We sokkied, played ukulele and guitar, and threw our fluoride rocks into the fire. Eyes glowed green with the wander of witnessing nature’s fireworks.

Items:

• LT & Petri played guitar and ukulele sonder klank
• Jeandre and Marlize sang songvanger
• Lesse
• Canoe (Guillaume, Daniel, LT, Mikael) (De Wet diagnosing the cannibals with a mild case of pink eye)
• Stinkmuishond (De Wet).
• Jesus is the way (Simeon, Muller, Andre, JP)
• 2 wongs don’t make a white (Alicia and Naude)
• Trooper (LT blou-yskassed Petri and someone poured sand down his ear.)
• Tell mamma Jill
• Thom read us the pure version of Machtige Koning
• Lippe kan doen – Petri & Laurika
• BTK Meisies (maar die ouens like dit) Amy, Sibbie, Alicia, Marietjie
• Klippies

Last item of the toer

• Petri, LT, Jacobus, Jo-Ann, Pieter, Naude
• Stuttered about anything starting with K

Dag 5

You can only say you truly know someone once you’ve seen them looking bright tailed and bushey eyed in the morning. Rising at 06h30 to the melody of West Virginia, we had an early breakfast, and prepared to row early to base camp. We gathered together to thank the Lord for the privilege we had to be present there. De Wet and Thom entered the ring to signify their last time adventuring with us. De Wet finishing with his 13^th tour, Thom his first. We thought about De Wet, and his journey in the BTK over the years. He expressed the bittersweetness of goodbyes, and acknowledged his time to move on and begin a new season was now. We sent him to the moon with Petri leading us in clapping.

Packing up was swift thereafter, the row even swifter. Some rapids and large rocks nearly capsized a few people, but everyone arrived at Amanzi shores accomplishing their missions. Our men stacked up every canoe while Yentl and a few others strummed ukelele and sang. Climbing into the bus, we received complementary juice from Amanzi.

Petri prayed for travel mercies and we were off, set for the border 45 minutes away. Maymarie’s ingenius peanut butter toebroodjies made the queue much more bearable. The road home was bedazzled with naps (LT in sy hammock), the strumming hums of guitar & ukulele, journaling and reading, many a gleeful pit-stop for padkos along the way, and songs like Sweet Home Alabama, Lenie Blou, en natuurlik, Suiderkruis en Klein Tambotieboom.

Clouds run away and rivers run dry, but our memories made here are here to stay. Oranjerivier Koei, Stoei, Vloei, Bloei, Woei, Roei, Snoei… you were everything a BTKner can dream of & then some. May you never run dry as time passes by. May the time spent upon your waves, resting on your shores, run through our veins until we meet again for more.

 

 

 

Visrivier 2022

Dinsdag, 14 Junie

 

 

 

 

 

 

Dis ‘n vroeë, koue en nat oggend in Stellenbosch. Selfs proteste en uitgestelde eksamens kon nie díe BTK toer afstel nie. Helfde van die selektiewe studente staan agter die gepakte bus, reg vir avontuur, die ander helfde berei nog voor vir daai laaste vraestel.

Nuwe gesiggies, ou stappers, dieselfde opwinding vir Stap Nou.

Die Visrivier voel vêr en die N7 lê uitgestrek voor ons. Dis stil terwyl laat eksamen aande nog naby in ons geheue lê en ‘n diep slaap daal oor die bus met elke shhhh shhhh op die nat teerpad.

Misverstand deur Irma Joubert word oppad ontleed, Klawer se piepiestop word deur ons slapende voorsitter geblok en die geselsies begin net na Garies teen die reën op die ruite kompeteer. Ons tel vir Marietjie in Springbok op en nou word daar eers gesels.  

Deur die grens en oor die rivier (na Jannie en Andre besluit het om heeeeeel laaste hulle stamps te kry). Gelukkig het Jannie dit deurgemaak sonder ‘n background check op daai foto wat nie heeltemal sy huidige beeld verteenwoordig nie.  Die Woestynland begroet díe halwe span met sy natuurlike glans van die Noordoewer se kliphange, ‘n ligte windjie wat die rivierbanke afkoel en prysenswaardige klipduine wat tussen niks en nêrens strak staan.

Almal sit vasgenael teen die ruite en neem die Namibiese suide in. Soos Jannie sê; hier groei niks ‘so’ hoog. Dit verg ‘n skewe kyk van die trotse Namibier wat agter hom sit.

Ai-Ais en Oom Erik begroet ons in die stof nat met ‘n volle reënboog en trotse glimlag.  Vanaand is ons glampers met warmwaterbronne as fasiliteite en hout vir die geselligheid. Daar word geswem tot die suiderkruis hoog sit en vinnig vinnig is die kampterrein bewus van die BTK wat vanaand hier uitkamp. Met lag en kitaarsnare word ou stapstories spontaan gedeel.

De Wet word genomineer as 2023 voorsitter, en hy is klaar keen vir die Gondwana lodges se rekkie uitstappies. Tinkies is ‘n hoogtepunt want “so vars, het jy hom nog nie uit ‘n pakkie gekry nie”. Oom Erik stook koffie water, en Fred gooi ‘n benoude waarskuwing dat sy pa “net nie die water moet aanbrand nie”. Ons kry môre se blikwassers jammer vir hulle moeilike job.

Die konsep van jukkels word verduidelik en voorbeelde van vorige toere laat ons lê soos ons lag. (te danke en martin en reinhard in hulle afwesigheid). Slee word bewustelik more aand geopen as die groep 2/3 vol is so daar word met verwagting uitgesien na aand 2. Misverstand kom maak gou weer sy verskyning.

Wat ‘n voorreg om die eerste aand onder die Namibiese sterrelig af te skop op die noot van “in die in die Hemel is die Heer.” Mens voel Sy almag vanaand opnuut onder die helder volmaan en omring met mense wat saam Sy lof besing. Visrivier, jy oortref al klaar elke verwagting.

Woensdag, 15 Junie

 

 

 

 

 

 

 

 

Vanoggend het ons ‘n eerste vir die BTK, ‘n laatslaap oggend. Ons voorsitter wys vir ons hoe word dit gedoen en maak sy verskryning uit die vere net ‘n paar oomblikke voor die sonnetjie oor die kliphoogtes kruip. Mia en Jacolene sit styf en kouuuuud kry in die skadus van die kampterrein se palmbome.

Tinkies maak weer ‘n starring appearance vir ontbyt en De Wet word dadelik aangespreek oor hy sy 4de een in die sak prober steek. Spoiler: wonder of dit dalk was wat sy sak so swaar gemaak het vorentoe?

Daar kom ‘n stofwolkie oor die horison en een uit die twee van die karre wat vandag by ons moet aansluit, “is gelukkig veilig”. Daar is ‘n oomblik van stress toe ons besef die tweede kar is al 4 uur oor die grens en moes al LANKAL by Ai Ais gestop het. Maar moenie te veel stress nie, terwyl ons op die landlyn is met Boplaas, nee skuus, Hobas, en wonder wat als kon gebeur het, stop die 4 dames veilig en in een stuk. O en hoe kan ek vergeet, hulle stop in een stuk en met vol magies, want ‘n lodge ontyt was ingewerk tussen die grens en ons wat vir hulle sit en wag. Kristi weet nou nog nie of Jacolene regtig vir hulle vies is en of dit net ‘n grappie was nie.

Almal sit hande bymekaar en groepie kos word uitgedeel. Admin is wild en uiteindelik is almal se sakke bietjiie swaarder gelaai. ‘n Bobbejaan maak verskyning van agter die klippe en skielik moet Jakobus sy snacks red. Needless to say, die een meedinger ken die terrein en los vining ‘n stofwolk agter terwyl die ander darem nou dankbaar kan wees vir ‘n ligter sak.

Eerste middagbroodjies word gesmeer terwyl die manne die bus laai. Ons sluit die glamping af met komkommer en cream cheese broodjies op ‘n gedekte piekniek tafel uitgepak.

Ons spring weer in ‘n nou bietjie voller bus en tussen papiere op papiere, nog vorms en penne wat nie meer werk nie, word daar n paar stowwerige frisbee lesse deur Kobus en Jannie aangebied. André wys Nellie se ‘excellent muscle condition’ uit en skielik wonder die res van ons of ons werklik die stappie gaan oorleef met ons ‘good’ spiertjies. (Spoiler: gelukkig weet ons darem nou ons almal is genoeg).

Helaas, spring ons ‘buslis’ nou vir die laaste keer terug in die bus oppad na die begin punt van die uitstappie.

Voor ons lê die Visrivier oopgestrek en diep. Baie diep.

Die afdraende vang ons almal bietjie onkant en die bene bewe op díe 2km. Hoogtevrees teiken sy kalante en klippies voel skielik los onder ons voete. Die son gooi rooi/pienk en oranje patrone teen die klip en hou ons in verwondering met elke gefokuste tree. ‘N vinnige koue swem wag vir ons onder en toe is almal sommer honger en reg vir aksie.

Vanaand doen ons als in groepsverband, kook, eet en slee. Die sand veroorsaak vir ongeballanseerde stofies en cinnamon vla, of wag was dit mieliepap?

Dis ‘n windstil aand en die vol maan se strale hardloop oor die hange. Hulle speel oor die water poel en reflekteer die berg in helder duidelikheid. Wat ‘n agtergrond op vanaand se slee.

Items word uiteindelik geopen deur Frederick se Belade van ‘n sterwende bok deur NP van Wyk Breytenbach. Hierde keer is ons voorsitter se bokkie aan covid uitgelewer. Jannie dra die ‘Kooivallei se optimistiese appelsmous’ met oortuiging oor. Hy en Hilda gooi ‘n Karen Zoid nommertjie met die kitaar en Kazuu. Talent word vanaand na vore gebring. Frederick en De Wet is steeds op soek na die Pikkewyne in Prieska terwyl, Stefan , Fred en Mia lewenslessies vanaf die grens met ons deel. De Wet, Jacques, Petri en Kobus is nogsteeds nie seker hoe laat dit is nie maar ‘dis tyd’.

Jukkels strek van Jannie wat sal byt tot Kristi wat hoop op die man voor haar se hand. Edelagbare Oom Erik word darem direk en opreg aangespeek vanaand.

Slee is vir die dames en daar word uitgekamp onder verskietende sterre (daar was net een maar julle weet, digterlike vryheid behoort aan die sketskrywer wat op die spot aangestel is)

Donderdag, 16 Junie

 

 

 

 

 

 

 

Nog ‘n rustige oggend op die Visrivier se banke, Die dames besluit hulle SAL bly lê tot die stokers hulle stemme opwarm. Ons word ‘wakker gesing’ met ………… en groupie 1 se water is eerste reg. Petri ons ervare stoker.

Dis dag een op die rivier Cobus het klaar iets uit die rivier gevis. Ons het vergeet om die man te vra of hy daai aand droog geslaap het na sy tent twee keer moes red. Fred en André betakel die spreeus met klippe en Amy is amper in die spervuur.

‘n Nuwe addition op Sibbie se menu is lady fingers as ‘n weetbix ontbyt. Lyk my ons sub poeding vir pap en pap vir poeding op hierdie trippie? Dis tyd dat ons kosma haar hand op dinge kom kry.

Nellie sit as scout en spot die laatkommers waar hulle in ‘n stofwolk ons kampterrein betree. Ons is uiteindelik voltallig en die aksie begin!!

Johan en marguarite verduidelik skiet en sjoe, kom ons hoop nie die sand maak die hardloop storie vir die res vandie trip so ingewikkeld nie. (spoiler: Min het ons geweet).

Hoede word gegryp en die ys is gebreek hier tussen vriend en vreemdeling.

Ons het ‘n ‘regte’ verjaarsdagmaatjie vandag en tussen sang en spring word Jacolene die lug in ‘gepos’ net na manne mooi hoor dat ‘vang nie optioneel is nie’. Hierna is dit “sakke op” en sand stap.

Dis vir die skrywer ‘n voorreg om die dag te geniet onder die Namibiese sonskyn, met lekker lekker mense wat die dag verhelder, en díe natuurwonder vanuit ons Hemelse Vader as speelgrond op haar verjaarsdag.

Game break is iets vir die voëls en ons stap tot middagbroodjies. Hier tussen klip en klip word ons eerste toeriste stadig maar seker aan uitkyk blootgestel. In sy tien toere word ons wraakkaptein vir die eerste keer gebreuk deur di eerste uitkyk van die toer. Hmmm mmm, De Wet. O die soetheid van die wraak.

Net soos die windjie weer optel, tel die studente weer sakke op vir n lang middag stretch, hoe lank het ons nie geweet nie.

Die middag stap ons deur die sand, in die sand, en tussen sand. Petri, Heidi en Jacolene stap rustig van agter as die dag se slot en sy twee sleutels. ‘n vinnige foto word georganise by die ‘bekende’ en raaiselagtige bromponie en daar word 10 000 stories uitgedink van hoe die outjie hier te lande gekom het.  Die tree raak tam en almal se spiere begin teepraat. Ons vat ons eerste shortcut en daar word gescout vir wilde perde. Want joh, verwagtinge is hoog na Nellie van die facebook adverstensie perde vertel het.

Die skemer le al laaag in die vallei toe Fred uiteindelik kamp aankondig en die badwater is koudddd. Skiet word oopgemaak tussendeur wasgoed ophang en badsakkies bêre. Sand spat en dames word so stuk stuk gedeps vir die aand se slaapsak kuiers. Maar eers moet ons die manne se magies vol kry.

Honger is vanaand die beste kok, en beertjie poeding is ‘n hoogtepunt. Strategies deur ons kosma op die menu geplaas vir haar eerste aand in die kamp. Die eerstetoeris manne kyk die slee set-up stories eers met sku ogies uit en val toe maar vining in met die seiltjies uitgooi. Diep slee word dopgehou maar daar word diep in die slaapsakke gekruip langs die water.

Fred begin weer die aand met die Balade van ‘n sterwende bok, deur, uhm wie nou weer?’ o ja, Ingrid Krog.

Items:

-Belade van n sterwende bok

-Mario en Luigi (fred en johan)

-Koppe te koop (Annie, Leana, Henco, Bernard, Sibbie en Marietjie)

-Hans en mans (fred en pf)

-Yesterdie (Sibbie en Amy)

-Blou Yskas (PF, De Wet, Fred, Mia, Marietjie)

-Melkboer (Hilda en Jannie)

Jukkels:

Vanaand se jukkels het vir PF gelooi. Hy was bevraagteken oor die zips op sy langbroek, sy kuite en sy slee intensies. Tenminste was sy persoonlikheid deur Cara affirm. Nicola was gevra om te verduidelik oor haar leuse van ‘stap hard, drink hard’ en was vir Petrie gevra  oor sy ‘met die klippe gedans’ analogy. Laastens was Andre gejukkel oor hy vir Amy as ‘n teiken besklu het. Hy het wel homself  verdedig deur te se sy het in die spervuur ingestap terwyl hulle spreeus looi met klippe, en haar toe net as n groot spreeu beskryf.

Slee behoort aan die manne en ons word gewaarsku vir ‘n vroeë oggend more. Oom Erik is vroeg bed toe met koue koors en ons word ingelig at ons more kontak met Hobas gaan maak ingeval dinge deur die aand vererger.

 Vrydag, 17 Junie

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ons eerste vroeë oggend op hierdie stap. En skielik voel ‘n half 6 redelik baie vroeg. ………. weergalm hard in dameskamp. Die stokers is wakker, dan moet die kamp opstaan.

Dis ‘n vroeë oggend onder maanlig, pap word vining geeet, kopliggies opgesit en sakke gelaai. Die dames se tente is eerste af en ons staan maar in ‘n treintjie om hare te vleg en skouers te masseer.  Die manne is reg en ons raak vir ‘n oomblik stil in die Heer se teenwoordigheid onder lyding van Oom Erik se voorlesing uit Psalm 37. Ons het ook geleentheid om hand op Oom Erik te lê, voor ons in die pad val.

Ons stop by die eerste nooduitgang en planne word beraam. Namibië spanfoto word geneem en eerste groete word traag gegroet. Jannie en Fred mission saam met Oom Erik uit en die sataliet foon dien sy funksie. Ons weet eindelik nie mooi hoe Johan voel om weer fluitjie te vat nie maar aan sy brieke is daar nie fout nie. Ons gooi daai eerste stretch oor die sand maar almal is energie is nog hoog en keen vlakke hou ook by.

Ons word verras met ‘n warm waterbron en ‘n vinnige breukie. Die stang van die swawel het ons so bietjie onkant gevang en ons nog ‘n entjie daarna bygebly. Marne en Marguarite wens dit was ‘n kampplek want ‘sjoe hier sal shampoo bad lekker wees’. Jacques het hulle sommer opgeneem hierop ‘n vinnige swem/badsessie ingewerk.

Sweeties word sommer tussen almal gedeel weer vining in klein sakkies ingestop toe Johan ‘sakke op’ call. Ons mission hoor. Sand en sand en klip en klip. Views bly mooi en die terrain bly hard. Ons bly redelik langs die rivier en tussen die koel water wat langs ons skitter en average geselskap, hou dit die pad kort.

Eerste game break (vir die toer) en almal is keen vir ietsie souts. Pretzels en peanuts word uitgepluk en almal is keen dat hulle snacks geeet word. Die uitkyk sirkeltjie vorm en die eerste toeriste word stil en wag. Die sirkeltjie moet hulle man staan want joh, hier kruip Nick omtrent deur die sand, Cat bespring hulle en klouter van bo (vooruitskouing van troepe) en Jakobus bekyk die storie eers van ‘n afstand voor hy die uitnodiging uiteindelik aanvaar.

Ons besef dit was ‘n strategiese breuk want joh, body batteries moes van 5% af weer recharge en ons besef dat ons nog net 6 vanuit die 23 gedoen het. Stap stap stap. Vandag is tough. Die sonnetjie bak ons van bo en verwagtinge was nie heeltemal vir hierdie ingestel nie. Die eerste toeriste se stemme klink hard van agter in die treintjie en Dan vat voor om seker te maak dat almal oppit is voor vanaand se wraaaaaakkkk. Ek dink De wet het sy fair share van de magtige koning ingekry maar Cara en Leana se geselskap het surely die agter stap die moeite werd gemaak. Middagbroodjies kan nie vinnig genoeg kom nie en sodra ons oor daai sandduintjie kom was daar in die vlak vlak water gaan lê. ‘Kan ons hier swem? Andrê antwoord die benoude vragie met ‘n selfversekerende ‘Ons kan defnintief hier swem!’

Hier word skoene uitgeskop, tuna dadelik oopgemaak en stroopbottels word gedeel. Vinnige naps word op die nat sand gemaak en almal is dankbaar vir bietjie skadu en saligheid. Dit hou toe ook net so lank. Want 6 toeriste moet nog uitgekyk word en die wraak is net 6 ure, 72 minute en 34 sekondes weg. Net soos die laaste dagbreek jar vir sy lot geroep word, kom Jannie en Fred om die draai. T vir toevallig. Daar word ‘n happie sjokolade gehap en oor die water gehardloop om deel te vorm van hierdie oomblik. Die res van die storie bly seker maar binne die uitkykkring.

Jannie bevind homself op sy maag in die middel van die stroompie. En toe op sy rug, en toe weer op sy maag, en weer op sy rug. En toe net stil. Die manne is flou. Hulle het gewikkel hoor en skynbaar net gestap maar as ek nou op die makkapan kan verklik, dan het hy vertel dat hulle elke nou en dan ‘n bietjie spoed gevang het oor die klippe. #FOMO

Skiet is OOOOOP en almal is weer wakker. PF maak die tackle van die toer en Hilda het hom darem ‘n step of twee gegee voor hy haar met strategie gevang het. Hier intercept Fred ook vir Kristi by Petri, met Petri maak op en skiet ‘n lekker slee date.

Dis hier waar ons besef daar moet ‘n 5 minute warning geroep word vir ‘skoene aan’ voor ons weer kan ‘sakke op’. Van hier, vat ons huidige voorsitter weer voor en ons ou voorsitter speel scout. Hy roep vir Nellie en Jacolene om te hoor of ons die wilde perde gesien het? Wragtag. Hier is Nellie se facebook advertensie toe die reine waarheid. Sakke af en seer voete vergete, hardloop ons oor die klippe terug na die rivierbanke. Daar is actually lewe in die visrivier. Bewilderd kyk hulle hoe hierdie troppie stappers oorkant die rivier staan en kyk.

Ons vat die harde terrain weer vas en mission langs die kliphopies en deur die stofpadjies. 2 rivier crossings later en meeste van ons het darem nog droë voetjies, maar sjoe, seer lyfies.  Die dag raak nou lank. Ons game break op die klippe en in die skaduwee. Mens sien nie eers meet groepies wat vorm nie. As Fred se sak af is dan is dit asof almal neerplak op die naaste plat klip. Of soms nie eers ‘n plat een nie. Game blikke word sommer so oor en weer gegooi en slee pille word ook nou al omgestuur vir daai ekstra wine gum energie.

Hiervandaan raak die sand sag en die wind tel op. Ons stap nog so rukkie langs die rivier (sien selfs ‘n paar bobbejane so tussen die klippe gekammofleer) en dan draai ons ‘binneland’ toe. Elke nou en dan word daar gestop om in ‘n sak te grawe vir ‘n paar panadotjies. Ons vat ‘n vinnige detour en loop amper ‘n ander muur van die kanyon raak, maar gelukkig word ons kaart vining weer reggedraai en ons slot (De Wet) voel vir so paar meter hoe dit voel om voor te stap. Hoe Fred die Skrif aanhaal, ‘Wie laaste is sal eerste wees’,

‘n Gemaklike stilte stap tussen deur díe groepie BTKers terwyl hulle die middagsonnetjie se laaste strale jaag. Of so het ons gedink. Die son verdwyn agter die kliphange maar nee, ons kappitan rum steeds voort. Dit raak nou ‘n lang dag. Weet nie of ek dit al gese het nie? Ons stap nog 2 wilde perdjies raak en die vinnige asemskep oomblik gee vir Amy die kans om uit haar skoene en sokkies te spring. Met bebloede hakke pak sy die laaste kilos vir die dag in plakkies aan. Desperate times…

Ons tref die 40km klip en ons almal is soos ‘surely?’. Jannie call dit nog 10 minute en werklik waar, 9 minute later stop ons langs die water op die mooiste wit sandbanke. Jy moet weet, as nie Heidi of Sibbie dadelik hulle groepies se kos uit die sakke soek nie, dan word daar nou eers deur almal ‘n oomblik van asemskep gevat.

‘n Hele rukkie later en tentjies staan gespan en kopliggies beweeg terug kamp toe na ‘n koue koue rivier bad. Dankbare gelag vul die area en die kospotte van Egipte word vanaand bedien. ‘n Pot pesto pasta het lanklaas soveel vreugde gebring. Groepie twee is sommer keen vir die dag se triomf vier, en Nick wil alte graag hot choloate vir sy groupie uitdeel. Hy verstaan toe nou glad nie toe al die ou toeriste sy soete aanbod van die hand wys nie. Daar word by groepie B gebrag oor hulle ekstra slab choc wat uit ‘n sak gekom het en ons wonder maar in stilte wie dit ‘verplaas’ het by middagboodjies. Klink my darem nou asof almal probeer opmaak vir poeding wat missing is op die menu vanaand?

Ons wraakkaptein trek amps en die griep gogga het hom ook gebyt. Hy word wakker vir die wraakkonsert en duik daarna weer die onder die vere. Dit lyk nie goed nie en daar word klaar weer gepraat van hoe vêr more se nooduitgang is.

0 sekondes en die wraak skop die items vir die aand af en daar word n uitstekende konsert opgevoer.

• Bernard (kombi drywer)
• Dan (kombi wat soos familie voel)
• Alicia (trekker)
• Jakobus (fred)
• Henco (oupa)
• Leana (nat steenkool)
• Cat (mayo)
• Nick (seun)
• Annie (tier)
• muller (mens)
• Sinnan (alladin)
• Jacques (pikkewyn)
• Cara (sirkus)
• emma (brood)

Items

-Lightshouse

-Cinema

-Bottelstoor (Jannie en johan)

-Twee suckers op ‘n stick (johan, mia, pf, henco, bernard)

-Rokers (hilda pf)

Jukkels

-Jacolene wil by Hilda hoor wat sy bedoel het toe sy gese het, ‘ek hou van sy van, ek hoop om dit eendag te hê’

-Alicia wil by Jacolene hoor wat sy bedoel het toe sy se dat sy Stefan se silouette enige plek sal uitken

-Daar word vir PF gevra wat hy bedoel het toe hy aangehardloop kom en sê ‘Skuus ek het net gou jn haar oë gekyk’

-Mia wil graag hê Amicke moet verduidelik van toe sy gesê het, ‘sjoe maar ek he ‘n lekker slee date

-Andre moet ook met die groep deel met wat hy bedoel het toe hy sê, ‘hiervoor sien ek al die hele trippie uit’.

Die maan skyn helder oor ‘n moeë groupie kampers and jukkels maak toe na ‘n lang rukkie van net wees onder die sterrenag. Slee behoort aan die dames en die manne groet met ‘n laaste waarskuwing om slaapsakke te check vir enige moontlike kruipers wat hitte kom soek.

Saterdag, 28 Junie

 

 

 

 

 

 

 

Die stokers klink vars vir die tyd van die oggend  en ons tydelike kampterreintjie begin wemel. Almal sukkel met sakke op vanoggend want tussen tone en die einste griepgogga, word ons troepie getakel.

Voete word nog ingeloop en al die nuwe pyne en skete word nog uitgefigure. Ons stap langs om die eerste draai en af in die vallei op breë sandbanke. Die lig begin net die water glans optel en die mooiste fotos word geneem van die strale wat dans oor die voorste ry stappers.

Ons het ‘n doelwit vir lunch en 7 uit die 15 kilos is afgelwe teen ons eerste game break. ‘n Land van kontraste het hulle gese en ‘n land van kontraste het ons gekry. Onder die kameeldoringboom sit ons in skadu. Water word daar onder by die rivier gaan skep en ‘n paar waterdraers kry hulle eerste elevation vir die toer in.

Na bietjie skadu en appelkosies, is almal weer reg om te gaan. Dit klink amper of ons net eet, stap en chat, maar dit klink my maar na jou gemiddelde BTK staptoer. Almal is opgewonde vir ons volgende stretch want ons weet wat hoe ver dit inhou.

Dis hier waar ons kamera manne besef hulle het nie hulle lense verniet ingepak nie, en daar word ‘n paar natuur kiekies geneem.

Gepraat van opwinding, Sibbie se glimlag se daar is niks so lekker soos om jou voetjies in die koue water by ‘n middagbroodjie stop te sit nie. Mag ons altyd die klein goedjies in die lewe so waardeer.

Na die stop in díe stroompie, is magies vol maar hartjies swaar. Ons groet vir Marietjie, De Wet en vir Jannie. Hulle word met ‘n luxury safari bakkie opgetel maar sjoe min het hulle geweet dis net die begin van ‘n lang pad. Vra hulle bietjie om die storie van hulle terugtog  met jou te deel.

Fred en Mia se sakke word ook gelaai en hulle maak al reg vir vanaand se 15 kilometer aand mission (na items, let wel). Daar word ‘n paar middagslapies onder die Namibiëse winterson gevat. Sokkie en kouse, oros en orros. Gooi ‘n groep mense bymekaar wat boer van Namibië tot in Mosambiek en jy kry ‘n paar dialekte van ons jong taal.

Skoene is aan oor al die pleisters en hierdie voetjies moet vasbyt vir sand stap vanmiddag. Ons loop wel ietsie interressants raak so net oor die eerste vlakte. Die geheimsinnige graf word deur ‘n paar brawe stappers verkyk en Heidi sien ‘n wit pyltjie wat aandui dat ons huidige rigting, dalk weer verkeerd is. Ons mission maar so verby die grafsteen oppad na ons nuwe ware noord. Die eerste mensgemaatke platvorm lei ons oor die rivier en ons spot ‘n honeymoon suite net anderkant die sementblad. Nader lyk dit meer asof dit baie lank terug as ‘n snoepie kon dien maar wat hulle jaarlikste budgeted inkomste was, kan ek jou nie se nie.

Twee wilde shortcuts verg dat die groep koppies moet uit klim en n paar asempies jaag met die skielike elevation. Gesels hou ons maar gefokus op mekaar en stories word verruil en grappies vertel so tussen deur die asem skep deur. Seer voete word in die water gedruk by elke vinnige stop en ek dink almal is teen die tyd experts in vetersvasmaak met die spoed wat skoene aan en uit getrek word.  Die stofwolkies styg en die wêreld is droog. Spoor in spoor, tree vir tree. Mens se oë beweeg van die groen crocs op die sak voor jou, na die klipstapel waarby jy verbystap en verder op na die hange wat hoog bo ons uittoring. Dis bar en harde wêreld, veral as mens so bietjie verder van die waterstroompies beweeg.

Ons stop 4uur vir ‘n game break en teen die tyd is almal horlosies al pap en het niemand ‘n idee van hoe ver nog nie. Fred verras ons met die nuus dat ons sommer net hier kamp opslaan. Wat ‘n blessing!

Soos ons tentjies begin oppop, blyk dit asof swaar donker wolke wil kom ondersoek instel van wat hier langs die rivier banke aangaan. ‘n Alleenloop jakkalsie het self ook kom loer en rondsnif. Want sjoe, as Sibbie ‘skiet is oop’ skree, is die aksie defnintief iets om te aanskou.  Die sand spat en daar word oor en om die klippe gehardloop. Dis wild. So wild dat ons selfs tone moes oopmaak na die geskietery.

Nou word daar vining ge’bad en gewipe voor die windjie ons heeltemal wegwaai of nat lywe verkluim. Die manne lyk opnuut snazzy met hulle kraaghempies en stoutjies. Ek weet nie of die ‘n eerste toerisdame se ogies so groot gerek het oor die feit dat mens nog na 4 dae, ‘n platgestykte hemp uit ‘n staprugsak kan haal, en of die manne in das en pas net so uitgevat gelyk het nie. Die dames haal ook uit en wys met ‘n staffie uit een van hulle sakke. Lipstaffie. Getooi in rooi lippies word daar saam fotos geneem, gelag en sommer net mekaar vermaak.

‘n Paar druppeltjies val terwyl die kospotte gestook en tone geplak word. Dis asof die weer saam met ‘n paar van ons ou toeriste besef dat ons vanaand weer ‘n paar laastes saam geniet in inneem.

Poeding is gelukkig weer op die menu en magies is vol! Behalwe op Jacques se menu wat blykbaar bestaan het uit sy pap, sy gropie se oorskiet pap en enigeiemand anders se oorksiet pap. Dis ‘n eerste maar ‘n great advertensie om te weet dat op BTK pap alleen kan daar oorleef word.

Die slee word vanaand eers onderbreek met ‘n spesiale geleentheid. Ons almal voel Marietjie se afwesigheid vanaand in die kring terwyl haar boeta en marguarite saam met Hilda die kringejtie betree. Die gewig van die drie spesiale se groet is swaar op ons almal waar ons skouer teen skouer staan. Trane loop vrylik en herinneringe hardloop in ‘n warrelwind soos hulle die name van toere en plekke noem wat soveel stories en gesigte vasvang. Ons stuur hulle maan toe mat ‘n dankbaarheid vir die spore wat hulle in die BTK getrap het.  Johan, Marguarite en Hilda, 3 mensies wat ons baie gaan mis as ons volgende groepies indeel. Die stywe drukkies en glimlagte so tussendeur die trane bind ons op ‘n ander manier hier onder die wolke vanaand.

Items

-skop af met vriendinne en hulle visrivier ervaring (fred en johan)

-stoute wouter kabouter (fred en henco)

-hilda met broodjie

-troepe (johan, combrinck, smit, Aladdin (sinan) en pieter)

-kellogs (johan en marguarite)

-I spy (johan en Mia)

Ons groet vir Fred en Mia tussenin items. Hulle pak die laaste stretch van die pad aan en ons hoop dat tussen die donker en die reën, hulle in een stuk by die res van ons siekeboeg sal uitkom.

jukkels

-pf (klink soos boutjies, papsak)

Glo dit of nie, PF is net een keen gejukkel vanaand en hy is ook ons enigste jukkel met die res van slee wat vas slap. Troepe het omtrent vanaand Johan en almal anders se limiete getoets. Die druppels begin val net toe ons sing en daar word gespat om vir almal ‘n tentmaatjie te kry. Tweeman en sommer enkeltentjies word ingerig vir drie en gelukkig weet ons almal slaap droog én warm vanaand.

Sondag, 19 Junie

 

 

 

 

 

 

 

Hier word ons vanoggend kliphard met uptown girl wakker sing. Nee hoor,die stokers het dit alles gegee. Dit het gevoel asof hulle smackbam in die middel van dameskamp staan. Later hoor ons, dat dit toe nou juis die geval was. Beste vir laaste of hoe.

Die nat sand is koel onder verslaapte voetjies en ‘n paar Namibiese stappers se hartjies is vol met die stofreën se bederf. Die rooi stofies word vir die laaste keer gepomp en daar word nadergeskuif soos die bialettis begin prut. Tone word gedettol, genaald en gare en geplak vir die laaste biejtie vasbyt.

Johan vat vir ‘n laaste keer fluitjie en stadig maar seker is die span ook reg vir sakke op. In Johan se woorde, is vandag se stap harde terrain. Nee nee soos lekker harde terrain. Ons mission oor die rivier en maak gou ‘n stop vir waterbottels vol maak voor on sweer die woestyngebied betree. Dis ook hier waar iemand aan die voortou van die groep ‘n besluit om ons slot te herhinner aan waar sy focus moet wees vir die dag se stap. Ons hoop maar die boodskap het maar deur die telefoontjie so by PF uitgekom.

Dis grappies van agter en wind van voor. Daar word met nuwe energie gestap en so lekker gesels. Ons almal huddle vir ‘n span foto en ‘n spesiale oomblik word vasgevang. Van hier verander die omgewing van sand, klip en droeë panne na vleiland. Chats word ingekleur deur NP van Wyk Louw, Sonnet 18 en teologie. Daar word gebie op rugbytellings en ‘n koue bier word op die spel gesit. Sibbie back haar boytjies genoeg. “Amper daar” is relatief en ons vat maar hulle geverfde klippe met ‘n knippie sout. ‘n paar minute later en met palmbome op die volgende draa, call Johan dit nog ‘n ‘4km uitstappie’ en ons kyk hom ook maar so met skewe ogies aan.

Die klok lui en trotse high fives word uitgedeel. Sakke word dadelik dedrop en skoene uitgeskop. Dankbaar vir die Here se beskerming, buig ons ons hoofte om Hom te eer vir Sy handewerk wat ons kon aanskou en vir Sy oog oor Sy kinders.

Provitas word gesmeer maar burgers ook bestel. Onwillekeuring hoor ons wat die rugbytelling was en Sibbie kry haar bier. Nie die enigste een wat n paar min later met ‘n koue blikke in die hand sit nie.

Daar word geduik vir die dam en vir ‘n lekker warm swempie om van elke biejtie stof ontlae te raak. Son, salig en samesyn. Oom Erik is keen vir in die pad spring en ons verloor nog  troepe.

Ais-Ais en wat dit bied word definitief in volle swang deur die kampers geniet. Na die groet van die woestynkoenyne is daar milkshakes gedrink en middagslapies onder die rustige bome geniet. ‘n Paar baljaar nog in die water en ‘n lekker warm stort doen almal goed. Laatmiddag groet ons the BTK legends; Johan en Margariet en die aand word daar aan alles-wat-lekker-is gesmul. Bondel slee en items is dan aan die gang gesit en Hilda lewer die laaste paar van haar treffers. Ons het die ander groottes gemis is, maar dit was net die hupstoot wat nuwes gebruik het om voor te vat.
Die Magaliuesberg se aandlied word nog 1 keer onder die Namibiese naghemel gesing en slee behoort aan die dames.

Items

-gedroggie (pieter, aladin,petri,Bernard,pf)

-hoede (hilda)

-klippies ( nellie, amy, sibbie, micheala, annie, pieter)

-lippe (petri, leana)

-nooi soek booi (Alicia, leana,hilda)

-punchline (sibbie, Bernard, annie, micheala)

-bohemian raps (pf, stokers)

-kaptein

-veldjie vang (aladin, muller, Jacques, Bernard, jakobus, nick)

2h45 is die bus, 15 minute voor sy tyd, vertrek die bus oppad terug Stellenbosch toe. Daar word geslaap tot ons omtrent 6h00 moes aantree by die grenspos. Dinge vat so effens langer as die deurkom slag, maar ons steek steeds voor 2 intercape busse die grens suksesvol oor.

Die busrit is verder vol rustige slapies, lekker geselsies en dagdrome oor die vakansie wat verder voorle. Terrash word in Piketberg geniet en Alladin vat die koek! (of eerder 2 burgers). Met magies vol val ogies toe en ons maak dit veilig tot in Stellenbosch in die laatmiddag. Almal is bly om eerder ‘n bus te moet uitpak in plaas van om dit vanaf die SS brug te aanskou. (Herre is vir sterre natuurlik!) Die toerlied word gesing en nuwe en ou vriende word met drukkies gegroet. Nog ‘n toer verstreke (‘n bogemiddelde een as my my vra) en los ons met dankbare harte, ‘n boksie goue herinneringe (en ‘n kilogram of 2 Namib sand).

Tot volgende keer

Jacolene xx

TOERSPAN

Toerpa: Oom Erik van Zyl

Voorsitter: Frederick van Zyl

 

Drakensberge 2022

Dag 1: Aand

Dit is die einde van die eerste kwartaal en almal se voete jeuk vir ‘n stukkie berg. Jy hoor die gekletter van ou stemme en die opwinding van eerste toeriste – dit is wat dit is. Die BTK is op pad Drakensberge toe.
Kyk, 20 ure op ‘n bus is nie speletjies nie – SO kies MOOI die maaitjie lanks wie jy sit. Party gevalle is baie eenvoudig, as jy ‘n geringde duif … skuus, geroesde sleutel het, dan maak alles net sin. Dit gaan ‘n lekker rit wees vir jou. In ander gevalle is dit nogal moeilik, sit jy nou lanks ‘n potensiële aanhangsel en moet jy elke woord mooi kies wat jy sê of sit jy lanks ‘n goeie maaitjie wat jy reeds goed ken. Dit gaan alles oor vraag, aanbod en risiko.
Hierdie voete begin skarrel om in die bus te kom en wragtig, ons het amper op tyd gery. Die bus klink oorspronklik soos ‘n klomp vinke in ‘n vink nes, maar het vinnig verander toe die wiele eers begin spoed optel. Daar was wel twee vinkies wat besluit het dat 24:00 nog nie tyd is vir gaan slaap nie.

Dag 2:

 

 

 

 

 

 

 

Kan jy nou meer, ons is steeds op die pad. Dit is presies hier waar jy gaan agter kom of jy die regte rit maaitjie gekies het of nie. Rondom 08:00 kon Martin dit nie meer inhou om ‘n bietjie “gong” en afrikaanse treffers te speel nie – dit was mees waarskynlik ‘n paar toeriste se wekker. En selfs die middag het ‘n paar skape ons vergesel, weereens dankie Martin.
Daar word al hoe meer en meer gekriewel op die bus soos die toeriste begin smag om die Drakenberge onder hulle voete te voel. Die pad raak nou lank. Uiteindelik stop ons by die shuttels en die toeriste raak opgewonde omdat die eindbestemming is “surely” in sig – min weetende wat die aand nog inhou.
Die toeriste verskuif van die groot bus na die twee shuttels en die avontuur begin. Die eerste twee bussies ry vooruit met die res wat agter bly. As jy al ooit twee bussies wou sien 4X4 ry met drywers wat dink hulle neem deel aan F1, dan moes jy saam gery het. Nie net het die bussie gekraak (fisies en emosioneel) oor ELKE bult nie, maar een bussie het selfs bietjie toertjies gewys met altwee voorwiele in die lug. {Baie dankie aan die Mans wat die bussie wel weer reg gehelp het – julle is ysters).
Rondom 2 ure later (19:00) is die toeriste uiteindelik by Injisuthi kampterrein net om wel te besef dat meeste van die kos is by die groot bus. Dit sluit ook in meeste van die toeriste se stap sakke met almal se warm klere. Dit is toe dat die toeriste begin kreatief raak. Marietjie, Jannie, Mia en Van Zyl het die koeksister regniek geimplementeer om warm te bly – enige navrae kan aan hulle gevra word. Dit is daar toe die Kazoo ook uit gehaal word om die aand te vergesel met musiek, maar volgens Martin klink dit meer soos ‘n meskiet.
Die aand raak al hoe later soos die toeriste wag vir hulle maaitjies en almal raak honger. Daar was een van drie regnieke wat geimplementeer was om die honger te vul
1. Begin Slee lekkers eet
2. Slaap
3. Geluister na Jannie wat guitar speel
Wat het aan die ander kant van die berg gebeur vra jy? Wel, 2 dinge. Daar was gewag en daar was gebid, of so sê die posduiwe. Soos die bus wag by Loskop, was hulle omsingel met 4 kuier plekke, ‘n paar “lekker” mense and selfs ‘n “funky” danser. Dit is toe, toe die bus besluit om terug te keer na Winterton. Soos die gewag voort gaan, begin toeriste diep chats gesels, sing en selfs ‘n paar skiet tegnieke uitdink. Gelukkig was daar long-drops vir die lang wag, of skuus, “gate” woord direk aangehaal deur LT De Jager.
1,2,3,4 ure gaan verby. Na ‘n geslote hek, krakende bussies en honger vinkies, arriveer die tweede groep toeriste 23:00 by die kampterrein. Dit is toe wat die 12kg wors BEGIN gebraai word en ‘n kort besluit geneem was dat die BRAAIbroodjies in broodjies gaan verander. Hoe dan nou anders as om die tradisies voort te hou met ‘n Slee aand. Die afwesigheids-syfer was redelik hoog, maar dit het nie die toeriste terug gehou nie. Die aand was afesluit met ‘n jikkel aan Fred: “Wat het Fred bedoel toe hy sê ons gaan 17:00 by die kampterrein arriveer” en ons wag steeds vir die antwoord.

DAG 3:

       

 

 

 

 

 

 

‘n RUSTIGE oggend by Injisuthi soos die vinkies ontwaak na min slaap en word vriendelik gegroet met die Drakensberge se prag en gesag. Half 8 word die dames met ‘n “heeeeeeerlike dag” verwelkom deur ‘n paar harmonieë van die meneere. STADIG maar seker word daar gestort, gepak and gespeel. Hier begin die toeriste stadig maar seker agter kom wat hulle vergeet het om in te pak. Hier is 2 belangrike wenke:
A. Maak seker jy maak die boks oop met jou nuwe stap skoene VOORDAT die staptoer begin, jy mag dalk net twee linker skoene kry.
B. Onthou jou tandeborsel – soos Jannie sê: “Jy het net jou tandeborsel nodig tot jy trou” en sover ek weet, is niemand getroud nie.
Wat is die BTK dan sonder opening van die De Magtige Koning liedjie and verduideliking van Skiet (veral met die OG’s, Johan en Marguerite) – ons wonder maar elke keer. De Wet is as slot geidentifiseer en hy kies sy geroesde sleutel – Bianca. ENN die stap begin…
Met geselige and opgewonde stemme wat uitsien na die onbekende van die dag, vul die stemme die klowe van die Drakensberge. Reusagtige berge, grasgroen velde, singende strome and sielsvullende gesprekke verryk die treë van die toeriste. Hier is waar jy iemand goed of BAIE goed leer ken. Dit is nie maklik om voorentoe of agtentoe te beweeg wanneer jy begin stap nie, so weet dat jy die persoon agter en voor jou in diepte gaan leer ken. Tensy jy die “Stil bly” sindroom tegniek inneem en net “kom stap het om die Drakensberge te sien”.
Tydens die stap, het die Drakensberge ryker geword met die volgende items wat deur die riviere gesteel is:
A. Kazoo – hy het sy laaste Karuiseee geneem by die rivier af (waaroor Martin tog te bly was)
B. Water bottel
C. De Wet se motivering
D. Nina se stapskoen
‘n Lieflike middagstappie by die “steel” rivier en wargtig het Gragam die Kazoo terug gesteel, maar die kazoo het wel sy stem verloor tydens die cruise. Die stilteen afwagtig was gebreek met die begin van die Uitkyk. Eerste toeriste kyk verwarrent rond met die hoop om insig the kry van die oud toeriste, maar die oud toeriste gaan rustig voort.
Die BTK het offisieel die Guinness World Record gebreek vir die meeste “Ow wow” sê en hulle het die volle reg. Die groen bedekte berge met spelende watervalle is genoeg om jou asem weg te slaan. Te danke aan Fred se spesiale reëlings met die weer, was daar geen reën vir die eerste twee dae (en ook die hele toer).
In die verte sien die toeriste die Marble Baths en almal begin sprankel soos hulle lus is vir die spelende rivier. Skielik is almal weer kindertjies soos hulle in die water baljaar. Die koue water het wel ‘n gilletjie of twee uit die toeriste gebring en ‘n besonderse een van LT. Die rivier van steel was wel weer aktief aan die gang soos die GoPro ‘n GoFlow verder gevat het met die rivier.
Daar was wel ‘n baie groot vraag: Hoekom het die meisies aan die verkeerde kant van die rivier geslaap? Of dit nou was omdat daar “geriefliker slaap plek was vir die meisies aan daardie kant” of dat die ouens “aktief” die meisies kan help om oor die rivier te kom sal ons nooit weet nie. Die aand sluit of met ‘n rustige slee langs die suisende waters van die Marble baths.

Dag 4:

     

 

 

 

 

 

 

 

Die toeriste ontwaak vir die tweede dag se stap na ‘n klipperige slaap (of wel, aan die meisies se kant). Die stokers is al 05:00 op en aan die gang en aanskou die rivier oorsping ekspidisies van die meisies. Daar was ook ‘n verjaarsdagmeisie (Stacy) wat die volle aanslag van die verjaarsdagliedjie beleef EN oorleef het.
Deur die loop van die dag, word die rivier van “Steel” na die rivier van “uithouvermoë” vernoem soos dit die toeriste se emosionele en fisiese welstand getoets word. Die rivier het letterlike en figuurlike merke gelos op die BTK toeriste – volgens Fred wou hy wel net seker gemaak het die klip is okay. So net sodat almal weet, die klip is okay, Fred was wel nie. Indien jy meer van Fred se avontuur wil hoor, wees aan die uitkyk vir STED FRED op Youtube en Instagram. Die stap gaan voort met diep chats wat onderwerpe inhou van Afrikaanse vlieks, oorlogstories and studie wenke. Net voor DIE GROOT KLIM is ‘n baie nodige game break gevat.
DIE GROOT KLIM: 2km – 1000m escalation
 “OOOOO WIEEEE” is tenminste 50 keer geskree met die opklim van Leslie’s pass. Dit het een van twee betekenisses: Of die toeris is baie op sy senuwee oor die hoogte wat kom of hy is baie opgewonde. Net jy sal weet watter een dit is.
 Die berge het gereeld terug gesels soos die toeriste uitroep na die onbekende
 Agter in die ry hoor jy ook die BTK koor wat die agterstes ondersteun
 Middagete word geneem tussen die skeure van die Drakensberge
VERDER OP MET DIE GROOT KLIM:
‘n Opgedateerde konklusies is geneem: Indien toeriste “oooo wiee” skree is dit ‘n goeie teken! Sodra daar stilte is, dan weet jy daar word gesukkel. Tenminste was daar nou en dan ‘n blerwende skaap wat die stiles vervul het. Die toeriste raak al hoer stiller soos die hoogte van die Drakensberge hulle beet kry, al wat wel in Maymarie se kop dwaal is die volgende gedagte “Dink net hoe mooi gaan ons boude wees na vandag”.
Soos die hoogte verminder, tree die mis in en mis die toeriste alklaar die uitsig van die aseomrowende berge van die Skepper. Die einpunt is uiteindelik bereik en daar word jollige oorwinings liedere gesing. Na die besonderse mylpaal word die toeriste geseën met ‘n oop vlakte and salige riviertjie om die nag te spandeer. Die KOUE hou wel nie terug nie en tente word vining opgeslaan, vinnige “badjies” en “Stortjies” word geneem met Soetoes wat ‘n ogie of twee gooi.
Tussendeur alles hoor jy die stemme van die eerste-toeriste wat voorberei vir die eerste toeris konsert. Die liedjies kom stadig maar sek… wel stadig aan. Die senuweeagtigheid vir die wraak wat voorlê in onvermydelik in die aksies van die eerste toeriste. Wat ook onvermydelik was, is die feit dat almal DIE GROOT KLIM oorwin het maar nie eers die aand se coes-coes kon oorwin nie.
Die aand raak later en KOUER, die sterre wel ook helderder. Kopfliste flicker, studente floreer in die eenvoud and die gelag van vreugde vul die stille nag. Graham het ook vir ons gedemonstreer hoe jy ‘n kopskoot neem wanneer jy ‘n dame moet skiet. Die aand het begin met die eerste-toeriste konsert, met die wraak wat volg. Na die wraak het AL die OUD toeriste die soetheid van die wraak geneem onder die Drakensberge-sterre. Die aand kon ook nie afgesluit word sonder om te erkenning te gee aan Oom Erik wat die GROOT KLIM oorwin het – Daar is bitter min bo 60 wat dit kan bereik. Die groot vraag waarmee dag 4 finaal afgesluit word, is wat Martin bedoel het toe hy sê: “Daar is twee redes hoekom my vrou moeilik geboorte gaan gee”.

DAG 5:

 

 

 

 

 

 

 

“Dit is koud” is die lied van die toeriste al vanaf 05:30. Die koue vervrisende windjie verlaag die effektiwiteitesvlakke van die toeriste vanaf 100% na 10%. Stadig maar seker ontwaak al die OUD toeriste soos dassies uit hulle huisies en staan saam vir ‘n bietjie hitte in afwagting vir ‘n warm koppie koffie. Om die son aan te moedig word “Here comes the Sun” gesing en uiteindelik tref die eerste sonstrale die gemoede van die toeriste.
Stadig maar seker begin die toeriste reg kry vir dag 5 se stap, en wragtig, ons het amper op tyd gestap. Dit is hierdie dag wat die toeriste die hoogste punt van SA bereik – die beste nuus daarvan, is dat die pad voorentoe kan NET af wees. ‘n Groep foto word geneem en dit gee Sibbie die ideale geleentheid om Dames skiet te open.
Middagete word salig op hierdie punt geniet met provietas en sjokelade. Die toeriste was ook vergesel met twee Soetoes, hulle perde en 3 armsalige hondjies. Na vele fotos, vol magies en ‘n lekker middagslapie, is die toeriste weer reg om die laaste stukkie aan te durf. Dit was op hierdie punt wat toeriste nie kon verstaan hoekom hulle sakke swaarder word soos die kos minder word? Jannie – het jy dalk iets hiermee te doen?
Met ‘n asemrowende uitsig op die plato, slaan die toeriste hulle tente op vir die tweede laaste aand se rus. Die aand verander vining soos die son sy kop wegsteek en die WIND opsteek. Al die toeriste dra al hulle lae en voel steeds soos ‘n ysblokkie. Petri en De Wet implementeer maar ‘n bietjie bromance om die hitte te akkomodeer. Voor en tydens slee het ons ‘n hele paar soldate verloor, julle weet wie julle is. Kaptein het ook ‘n nuwe record gebreek vir die langste item nog ooit.

 

 

 

 

 

 

 

DAG 6:

‘n Nuwe dag ontbreek soos die toeriste weereens wag vir die son om hulle te groet. Vele liedjies word weereens gesing om die son aan te moedig, dit sluit Lion King en Shrek treffers in. Soos die son deur die wolke verskyn, som Martin die oomblik perfek op: “Die son is luuks”. Opgepak en reg om te gaan, staan en wag die meisies WEEREENS en kyk hoe die ouens rustig hulle tente opslaan.
Na vele tree en opgewonde harte, sit ons op die rand van ‘n onbeskryfbare krans. Die grootheid van God is onmisbaar in die berge klein onder ons. Nes die toeriste dink dit kan nie beter nie, word hulle geseën met die rustige glans en sweef van aasvoëls. Die liedjies “We are Young” en “On the edge” word toe weergalm deur die stemme van die toeriste soos hulle die uitsig groet.
Middagete word geeet net voor die groot “drop” aangedurf word. Dit gee Fred die geleentheid om skiet vir die laaste keer oop te maak. Skarrel-skarrel kry die mans ‘n laaste kans om die dame te vang wie hy eintlik nog die hele toer wou skiet.
Soos die groot “drop” aangedurf word, kan jy optel dat die toeriste voor is tjoep stil – en soos ons al geleer het, dit beteken hulle is redelik gespanne en besig om te fokus met die uitdagende afdraande. Dit klink wel weer jolig aan die agterkant van die ry soos die BTK koor weer die stiltes verdoof met BTK liedere.
STADIG EN SEKER, maak die toeriste hulle pad af af en af teen Judge’s pas. Gesprekke en speletjies begin die pad vergesels soos die toeriste hulle aandig wil weg rig van die onophoudelike afdraande. Hierdie gesprekke en speletjies sluit in raaisels, wisk berekeninge, 30 sek en toekoms planne.
Na ‘n hele paar (wat gevoel het soos km’s) treë, bereik die toeriste die kontoerlyne en daar is hoop dat die plek van rus naby is. Draai, na draai, na draai kom die kontoerlyn nie tot ‘n einde nie. Indien jy gedink het jy voel dalk ‘n bietjie moedeloos, hoor jy Martin gereeld in die agtergrond “Ahhh uhhhh”.
Die toeriste bereik die eind-bestemming met lae gemoede wat vining verander het toe Fred aankondig dat daar 4.5km se stap minder is vir die volgende dag. Met die perfekte aand, sonder wind, stil berge en sprankelende sonsondergang, kry die toeriste reg vir die laaste aand se rus. Na almal lekker gesmul het aan die “alles in een dis dis” word die aand afgesluit met ‘n jolige en feestige Slee wat geduur het tot 01:30 die oggend. – sover ek reg onthou, het daar ook ‘n snork kompetisie plaasgevind? – wie blameer hulle, almal was reg vir ‘n wille aand se slaap.

DAG 7:

 

 

 

 

 

 

Dit is die laaste oggend en die toeriste begin hartseer besef dat die toer is amper op sy einde. Daar was vroeg aangespreek dat die toeriste 07:00 moet reg wees vir stap, die tyd was wel verstreke tot 08:30. Dit is wel verstaanbaar, die sonsopkoms het die toeriste se harte gesteel en daar was lof besing aan die Skepper. Nina en Hilda was ingely met die verjaarsdag tradisie alhoewel hulle eers die volgende dag (1 April) verjaar – dalk was dit ‘n April fool joke?
Soos die toeriste die laaste dag se stap aandurf, besef hulle die waarde daarvan dat hulle 4.5km minder hoef te stap – Dankie Fred. Middagete word rustig geniet onder die laaste grot met ‘n paar stories van doer die dae wat op die klippe verskyn. Hierdie middagete sluit in enige iets wat nog oorgebly het – insluitend slee lekkers.
Nes die toeriste dink die rivier van uithouvermoë is iets van die verlede, verras hy ons weer met ‘n laaste groet – gelukkig het hy niks meer gesteel nie. Een vir een vaar die toeriste in by die storte soos hulle by die kampterrein arriveer, die eind bestemming. Die toeriste word weer opgedeel in twee groepe wat saam met die F1 drywers moet terug ry tot by die groot bus.
Rondom 19:00 is al die toeriste veilig op die groot bus, reg vir die terrrash. Die terrash kompetisie was groot, skiewelik en spanningsvol. Nicolas en Pieter vermors die burgers en Nicolas word as die oorwinnaar verklaar, maar na vele bespiegelinge en “replays” word die ware oorwinnaar verklaar as Pieter. Kort voor lank, word daar uitgevind dat daar ‘n ware verjaarsdag meisie is! Die BTK staan vas in sy tradisies en daar en dan word Nicola by die garage omsingel deur die verjaarsdag-liedjie.
Jy kan jouself net indink wat daarna gebeur het – SLAAP.

Dag 8:

Slaap, slaap en nog slaap. Die toeriste het die bus stukkend geslaap en daar was nie ‘n enkele vinkie wat sy stem dik gemaak het nie. Die toeriste begin skielik ontwaak toe die
woorde “Steers ontbyt” die lug vul. En kan jy raai wat na die ontbyt gebeur het – jy is korrek, nog meer slaap.
Daar is nog net 2 ure oor voor die toer ten volle verstreke is en die toeriste is uiteindelik uitgerus. Daar word toe gedans en gesing tot die bus se wiele Stellenbosch Universiteit se gronde raak. Die toeriste is tuis. Die toer is verstreke. Werk nou, stap weer later.

Keerom 2022

Dag 1: Staircase to Heaven

Die einde van die Junie vakansie breek aan, maar voor dit terug is na klasse, toetsroosters en neelsie etes, wag daar n BTK toer op die horison vir 45 studente. Dis 6:00 op n Dinsdag oggend, die groep versamel onder die sterre by die brug in Merrimanlaan. Groepies word ingedeel, nuwe toeriste ontmoet die oues, vriende groet mekaar na ‘n vakansie apart, stories van oorsese toere en Namibiese kamp verhale word in die verbygang gehoor. Teen 7:00 word die bus gelaai en ons vertrek na die Keerom berge.

Die bus is stil in die oggendure, maar soos die son opkom, ontwaak n paar toeriste en begin stilletjies te gesels. Na ‘n uur se ry sit die son op sy plek en die groep klim af by Mooikloof.

Hier verwelkom ons toerleier al die eerste toeriste en verduidelik waarna ons kan uitsien vir die dag se stap. Skiet word gedemonstreer deur Van Zyl en Mia wat die sirkeltegniek teen die tyd al vervolmaak het. Graham  is slot en kies sy sleutels, maar nie voor hy seker maak dat hulle wel enkellopend is nie.

Waterbottels volgemaak, veters vas en sonroom gesmeer word De Macgtige koning gesing en ons begin stap met die blaas van Fred se fluitjie en ‘n ‘stap nou!’.

Kort voor lank word een baadjie na die ander uitgetrek soos daar besef word dat die opdraend gaan nie binnekort gaan ophou nie. Die klim is steil -baie steil- maar die uitsig bo-aan elke koppie maak elke tree die moeite werd. Die eerste game break kom vining, en almal is dankbaar om asem te skep. Die eerste paar eertste toeriste word uitgekyk en ‘n paar ander kyk benoud en effens deurmekaar na dit wat hulle gewaar…

Ons stap aan, en vir die gene wat teen nog getwyfel het, is dit nou duidelik dat daar vandag geen ruskans vir die kuite gaan wees nie. Die opdraendes hou aan, en een koppie speel wegkruipertjie agter die ander.

Teen sononder word die groep in twee gedeel, nie met opset nie, maar die agterosse besef wel vining dat hulle geen idee het waar die pad loop nie. Theo probeer die groep opspoor, met geen sukses en die slot se walkie talkie is ook nie juis van hulp nie.

Uiteindelik vind die groepe weer mekaar en die laaste ent na die kampplek word aangepak. Die son is weg en die maan vervang dadelik sy plek. ‘n volmaan bo pienk en blou lug is die agtergrond vir die rostagtige berge. In verwondering kom die groep by die kampplek aan. Die koue word wel nou duidelik gevoel en vere spat soos donsbaadjies uitgeruk word in die hoop van ‘n bietjie hitte. Skiet word oopgemaak en ‘n paar eerste toeriste hardloop verward in die rigting van dameskamp.

Later die aand prober Martin steeds vir hom ‘n slee vang, maar Graham intercept nog voor Martin kan opstaan. Die stokers begin stook en die sterre word al helderder soos die koue meer byt. Teen die tyd wat dit kom by aitems voel ‘n paar asof hul vingers dalk mag verlore gaan en die aand is die grappies maar min..

Aitems:

Frederick begin met ‘m passievolle ballade vir ‘n sterwende bok.

Mario en Luigi is terug op die rivier, met Maja as Maria is die slee dadelik aan die lag.

Martin bederf die slee met ‘n storie oor Pater en sy Broer; aaaahaaaa.

LT en Fred se Hans en Mans spring hoog bo die vis, of dit is oor die reuk of om warm te bly is nog onder bespeigeling.

Hikkels:

Martin kry sy eie afdeling, een vra hoekom hy maklik is… dit is wat dit is neem ons aan.

‘n nuwe toeris vra wat bedoel word met dis beter om op plat grond te verjaar. Die volgende oggend was die vraag vining beantwoord.

Die aand word korgeknip met die tempratuur wat op 0 grade Celsius gaan staan en die groep skarrel na hul tente in die hoop om hitte van hul tentmaat te steel.

Nag dames.

Dag 2: Nag (mars) dames

Die stokers sing ons wakker en na die lang, koue nag is almal redelik vrolik om te kan opstaan en begin beweeg. Die sonsopkoms oor die berge herhinner ons aan Sy goedheid selfs na die nag waar die einde ver gevoel het.

Bernhard verjaar en in tipiese Btk styl word daar vir hom geluk gewens. Die plat grond het toe gehelp en die vorige aand se hikkels maak nou meer sin vir die eerste toeriste. Martin is ons slot, en vra of daar meer as twee sleautels mag wees…

Ons begin stap met die son wat begin bak. Ons stap oor die kryn van die berg tot aan die onderkant van Keerom piek. Met die verbygang gewaar ons ‘n vas gevriesde stroompie, iets wat net voorkom na ‘n nag waar die grades aan die skaarser kant was.

Sakke word gelos by die onderkant van die piek en met net die middagbroodjie gereedskap begin ons die bergpiek te klim. Soos die hoogte bo seespieel vermeerder, so verminder die tempratuur. Sneeu word plek, plek opgemerk. Weereens is die uitsig meer as genoeg belonging vir die steil klim en die gesig van Wocester is genoeg om van die koue te vergeet. Die vallei se berge kronkel onder ons en pieke en bergreekse le so ver soos die oog kan sien.

‘n Laaste paar eerste toeriste word uitgekyk met middagete en die wraak kom al nader. Fotos geneem by die bake en laaste blokkies sjokolade gesluk stap ons af.

Ons bly op die kryn en die pad verder is redelik gelyk, perfek om die name wat jy misgeloop het, of alreeds vergeet het van seker te maak en ‘n geselsie in te werk.

Die lug verander weer van blou na pienk en met die maan wat ewe skielik voor ons le besef die groep dat ‘n nagmars dalk ons voorland mag wees. Die eerste toeriste het darem nou tyd om hul liedjies te repeteer en by een so wag sessie weergalm De Magtige Koning teen die kranse uit.

Die afdraend word aangevat in die skemerlug en kort voor lank word kopliggies uitgehaal en die berg verander in iets wat ‘n kersboom reflekteer. Hier en daar word ‘n benoude uitroep gehoor soos tone teen klippe gestamp word of soos een of twee dames se voete sommer heel onder hul uitgeslaan word, ongelukkig nie deur hul slee nie…

Die stap raak lank en sleepille word vroegtydig uitgehaal om die gemoedere te prober lig. Teen die tyd wat die kampplek bereik word is die groep meer as dankbaar om tente te span en by hul stokers uit te kom. Nadat ons energie weer vernuwe is, kondig Fred aan dat die tyd vir die wraak nou hier is. Die reenwolke versamel teen ‘n snel spoed en die eerste toeriste word aangejaag.

In die konsert vertolk Guido die rol van Dederick, ‘n man wat sy spiere verloor het en nou alles prober om weer die gains bymekaar te skraap. Al wat ‘n ding is word in ‘n shaker gegooi; gegisde peisangs maak ‘n verskyning, boer Martin gee ook insette saam met ‘n vegpikkewyn en ander gediertes.

Die manne se verjaarsdaglied kort nog oefening…

WRAAK was nog nooit so lekker nie.

Die soetheid word geniet en slee word oorgelsaan met die reen wat al nader kom.

Dag 3: BTKoor aand

‘n Lekker inle oggend.

Die son maak sy verskyning en die stokers se stemme klink soos ‘n engele koor na die warmer aand se slaap. ‘n Paar meises is nou selfs braaf genoeg om die rivier  aan te durf om ‘n slag hare te was. Ontbyt word rustig geniet en teen 10:30 is ons uiteindelik oppad, maar nie voordat nog ‘n versjaardagmaatjie gelukgewens word nie.

Die pad is ruig met proteas en ons stap deur ‘n paar vet modderplasse. Dis ‘n redelike rustige stappie en gamebreak kom sommer vining. Na die groep hul pad gevind het deur ‘n droe rivierloop. By groepie 4 word die sand in hul game verduidelik as goed vir die spysverteering. ‘n Foonoproep word gemaak om ‘n paar toeriste by die huis uit te kry na hul skoene hul in die steek gelaat het..

Na gamebreak is die pad een lang jeeptrack en die groep loop soos stroop. Dis ‘n kort entjie deur appelboorde al langs die rivier oewer af. Die kanpplek kom so vining dat ‘n paar stappers effens skepties is of dit werlik die eindpunt is.

Na middagbroodjies kry Grahem die kitaar beet, en kort voor lank is almal saam met sangbundels in die hand. Suiderkruis, Piano man en Vir Altyd bekoor die bome en in die sagte winter son word ons Skepper se naam verheerlik.

Skiet word deur Mia oopgemaak en die keer kry die dames kans om hul skote te skiet. Spanne word gemaak en twee twee word die manne sommer vining raakgevang. Party manne hardloop hul slee egetr eers ordentelik moeg voor hulle ingee…

Ons groet drie maters, en hoop om hulle op ‘n volgende toer weer te sien.

Met die son wat verdwyn agter die berge word daar gougou vuur gemaak. Die vuurtjie word met ope arms verwelkom na die twee aande van uiterse koue, die dames kla nie eers oor rook in die hare nie.

Aandete word begin, by groepie 4 se grondseil word daar nog steeds gevra hoe die sand in die kos beland het. Fred kry die kitaar in die hande en lei die groep in ‘n saamsing sessie in ware BTK styl. Die groep wil nie ophou sing nie, maar die vorige aand se aitems moet ingehaal word en so word die slee ingeskud. Die manne lyk netjies uitgevat met knoophempies en strikdasse vir damesslee.

Aitems:

Mnr Fourie se bottelstoor is eerste aan die beurt met Van Zyl en Fred wat die telefoonoproep gretig opvoer.

Generaal LT se troepe kry slegte nuus, wat nog slegter oorgedra word.

Bernhard, Van Zyl, Petri en Fred is sklipaaie wat skoorsoek by die kroeg, en wen die rekord vir die stadigste aitem.

Stoute Wouter Kabouter is terug in sy Weskus se Ooskombuis, met kreefkuite en ander seespesialiteite om vir sy gas te bied.

Die Gills maak ‘n verskyning en is uitasem na hul aitem.

‘n Fliek word in stilte gekyk, met die paartjie wat ver uitmekar sit raak dit effens ongemaklik tussen Bernhard en Frederick…

Nooi soek weer boi, en elkeen verduidelik presies wat sy in haar ideale man sal wil he.

Gedroggie maak skrik en word skirkgemaak met Guido as slagoffer.

Charlotte bekoor met haar talent op die kitaar.

Heino se passenger is terug op die verhoog en kry die slee saam aan die sing met let it go.

Fred verduidelik aan ‘n eerste toeris wat sy lippe kan doen…

Hikkels:

Maja word gevra wat sy bedoel het met die dat Martin se stoel twee mense se gewig moet dra, sy verduidelik dat Martin se kuite bonormale gewig is en die stoel dus redelik sterk moet wees.

Vir Graham word daar gevra hoekom hy ook boude soos Fred wil he, blykbaar lyk dit vir hom meer funksioneel om die bulte mee aan te durf.

By Muller word daar gevra hoekom hy eerder in die uitkyksirkel wil wees

Dag 4: jeeptracks is die pad na my hart

Die dag begin soos hy geeindig het, met voete wat prober warm gemaak word om die vuur. Met tente wat plek-plek gevries is wag on seers totdat die son sy verksyning maak om vingers en slaapsakke te ontdooi. Na almal ‘n derde koppie koffie al in het, word die fluitjie geblaas en ons begin die dag se stap.

Die jeeptracks is ‘n goed werkolmende afwiseling na die vorige paar dae se padjies wat moeilik geklassifiseer sal word as staproete. Met die egalige en bree pad wat voor ons uitstrek word die geleentheid gebruik om die sangbundels ordentelik te benut. Van die slot en sleutels se rigting word daar al wat ‘n deuntjie is gehoor, van bobbejaan klim die berg tot klein tambotieboom.

Die roete loop al om die dam, en die weerkaatsing van rotsagtige berge op die seepgladde water lyk soos ‘n waterverf toneel voor ons oe.

By die halfpadmerk word daar gestop vir middagbroodjies, met die son wat op dag vier besluit het om in te haal vir sy flou verskyning die vorige paar dae is die groep gretig om game aan te maak. Die waterdraers is minder gretig om die pad af dam toe aan te durf.

Na almal behoorlik getuna en mayo is word daar groep fotos geneem en met ‘n stap nou val ons in die pad vir die stappie na die aand se kampplek. Die belofte van warm storte dryf ons met nuwe energie en die slotspan jaag vir van Van Zyl en Mia aan met ‘n draffie.

Die stap na die groen gras van Simonskloof se kampterrein is kort en met aankoms by die kamp is daar nog oorgenoeg sonskyn oor vir ‘n damswem, boeklees, kitaarsessie en ‘n tweede keer se stort. Skiet word oopgemaak en die groen afdraend maak die wegkomkans maklik vir die dames. Henri word geintercept deur Frederick wat regstaan aan die onderpunt van die heuwel.

Die kitaar se snare word weer ingestel en Graham hou show, die Engelsman beindruk ons behoorlik met sy talent.

Die aand word daar ‘n gunsteling gereg gemaak en om die vuur gekuier met die wete dat die laaste aand saam met al die toermaters is. Die poeding ‘n bietjie opgekikker te danke aan Martin se amurula en Graam se kaneel.

Die groep word moeilik weggeskeur van die vuur, maar met die agenda van aitems wat wag moet daar vroeg begin slee word…

Aitems:

Die aand skop af op reis. Die vliegtuig met die blou yskas, Candice, oftewel Ruan as lugwaardin en Kaptein Martin op stuur.

Bets en petrus gaan koop roomys

Die eerste toeriste ry rollercoster

‘n paar bobbejane hinder LT en Maja se telefoonoproep.

Die seerowers is weer op soek na hul lugtoring, ‘n oproep na Immaneul help nie juis met hul rigting nie en ‘n rumbottel l yonder die seerowers.

Die kanoes maak weer ‘n verskyning; in ‘n taal van hul eie.

Frikkie en Sarel het ‘n grooot taak wat voor hulle le

Gatiep en Meraai speel I spy

Dokter Van Zyl se bewerings is ver van korrek.

Klippes kry nou nog koud

BTK meisies laat die skare effens gril…

Van Zyl en Fred is meisies in wyfies, hulle probeer mekaar oortuig dat die ander een wel genoeg is en droom saam oor die ysblou oe van die toerleier…

Inke en Heino se ‘huwelik” word getoets, deur vroulief se vermoe om puzzle te bou

Henri en Guido vertel grappies wat enige pa sou trots maak.

KKKaptein is laaste aam die beurt en die aitem word deur gehakkkkkel.

Hikkels:

By Heino wil daar gehoor wat hy bedoel met daar moet hard geslee word vannaand.

By bertus wil ons weet hoekom hy die vuur by die stort wil sit vir die view.

Maddie verduidelik haar “skudsessie” aan die slee

Martin vra vir Marc hoekom Bovril diepte aan ‘n broodjie gee

Bernhard vra vir Martin hoekom hy gevra het “do you want to see it”

Blykbaar maak sy kuite skrik…

Rone wil by Guido weet hoekom hy nog nie haar stem herken nie.

Van Zyl moet verduidelik hoekom hy so dikwels in dameskamp gewaar word

Ons sing vir oulaas die magaliesberg se aandlied en dank U vir die tyd in U skepping.

Daar is 4 ure oor om ‘n slapie te vang en die stappers probeer die meeste daarvan te maak.

Dag 5: stadig oor die klippe

Met die volmaan wat nog in die lug hang en sterre wat flikker word die stokers gehoor met Sweet Caroline wat uitbasuin word tussen deur die tente. Na die lang aand van aitem is die paar ure se slaap maar effens min, maar die groep is vining uit die slaapsakke en ons pak op om die laaste dag aan te pak.

Met die lug wat verkleur van donkerblou na ligpienk vergader ons in ‘n sirkel om n paar toeriste maan toe te stuur. Van Zyl, Graham, Martin, Annelie saam met Inke en Heino vertel van hul eerste en beste toere. Een ding is verseker, die BTK sal gemis word en die BTK sal vir hulle ook mis.

Ons begin te stap, die honde van Simonskloof volg teen die heuwel uit. By die afdraend gaan dit maar stadig. Dis ‘n gly, trap affere en bossies met dorings verander die staproete in iets wat meer soos ‘n hindernisbaan voel.

Plek plek kyk ons op en verwonder ons die grootsheid van die kranse wat ons omring en besef hoe klein ons is in vergelyking. Aan die onderpunt van die kloof stap ons deur ‘n woud tot by ‘n opening waar sagte groen mos onder gebrande bome le en loer, kompleet soos ‘n piekniek kombers.

Hier hou ons game break en die laaste sweeties en koekies word uitgedeel en uitgeruil. Een groupie se kondensmelk blikkie moet ook op, en al wat ‘n lepel, vinger en koekie is word ingedoop.

Ons stap aan en uit by die kloof, oor ‘n paar senutergende ledges en verby ‘n rotspoel, waar die manne klippe inrol om diepte te toets. Verby ‘n familie wat piekniek op ‘n klip en ‘n huisie op die rivieroewer. Met die eerste tekens van men sweet ons die einde is naby, die jeeptracks bevestig dit en ons loop met spoed tot by die middagbroodjie stompe.

Alles wat oor is word uitgehaal en ons kry kombinasies van tuna, chutney, Bovril en mayo broodjies.

Met ‘s laaste “stap nou!” vat ons pad deur die wingerde en verby plaashuisies tot by die teerpad waar die bus ons inwag. Voor ons kan vertrek na die spur, moet die manne eers hul spoed toets in die “gentlemn’s challenge. Graham vat die wen, kaalvoet en al!

So vertrek ons na woecester mall waar nog ‘n challenge wag. By die spur word die eerste toeriste vertel van die uitdaging en so begin die roeiers te roei, dit was ‘n strawwe kompetisie, maar LT het bo geindig. Van die ander lyk manne maar ewe bleek daarna..

Die bokke speel teen wallis en die eerste helfte word gekyk voor ons op die bus terug na Stellenbosch vetrek.

Die uitsig uit die bus is een van oranje rooi lug en die silloute van woescerter se berge wat stadig begin vernader in ‘n vae herhinnering.

Die bus stop weer waar ons reis begin het en met swaar gemoedere groet toermaters mekaar met die wete dat die vakansie nou op ‘n einde staan. Die hartseer word wel verhelder met die idee dat in die afgelope 5 dae, daar van vreemde gesigte hegte vriende geword het.

Vaarwel toermaters, tot die volgende een.

Lewe lank lewe lank BTK.

 

Wildekus 2021

“Ons is Wilder as die Wildekus”

‘n Skets van gebeure deur Lianca Coetzee

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Read More