Flip-flop, flip-flop, whee! gaan die wasmasjiene. Rataratara gaan die droërs.

Drie weke gelede dié tyd toe lê ons almal min of meer horisontaal, tone sterrewaarts, net duskant die “bar” by Onseepkans, daar waar ‘n mens leer om lekker te dans, ongelukkig is daar net mans, dis nou in die “bar” by Onseepkans. Read More

Laat Donderdagmiddag, 27 Maart, het dit woel al begin woel, maar volgens BTK-tradisie is die 3 bussies (met Barry, Ninkie en Riaan aan die stuur) eers oor ses weg, in plaas van die geskeduleerde vyfuur. Dit het baie voorspoedig gegaan tot ‘n sjarmante, absoluut gesofistikeerde blonde bom van ‘n polisie-vrou vir Ninkie van die pad af laat trek het.

Eers het sy gevra hoekom die bussie so vol was en toe waarheen hy op pad was. Die wind was uit haar seile toe Ninkie antwoord: “Op pad Hel toe.” (Dit is seker hoekom die bussie so vol was.) Read More

Agtuur, Vrydagoggend 29 November het + 100 BTKaners aan die agterkant van die Neelsie rond geskarrel om hulle en hul bagasie in orde te kry. Die variasie van die bagasie het ver en wyd gestrek net soos die mense, bo van die ellelange Simon tot onder by ou Alleta’tjie.

Nadat Hessie en Koos en die res hul ERE plekke op die wa ingeneem het, kon die res van ons wat dit op die wa gewaag het, nesskop en ingrawe. ‘n Paar ou manne het heel bo-op stelling ingeneem -ek neem aan dit was vir die uitsig. Deurmekaar gewaai en bloedrooi gebrand het ons ons bestemming bereik. (Volgens betroubare bronne het die busrit baie rustig verloop.) Read More

Dit is met groot afwagting dat ons klompie so vyfuur se kant Vrydagmiddag, 20 September by die Neelsie vergader. Na ‘n groot pakkerasie, hou die BTK by hul tradisie en ons vertrek eers na ses – gelukkig was dit darem nie hierdie keer Kobus se skuld nie! Riaan, Priscilla, oom Theuns, tannie Suria, Josua, Hannes, Jassie en Francois is vooruit om die kampterrein ‘n bietjie te verken voordat die ander opdaag. Read More

Die groot dag breek toe uiteindelik aan en Vrydag, 12 Julie, vergader ons by die Neelsie. Kort na sesuur die oggend is ons gereed om te vertrek, maar wag, hier kort iemand – Kobus Stoeder natuurlik. Hy moes eers wakker gebel word!

Ons het nog nie behoorlik reggeskuif en ons sit gekry nie toe die voorwiel van die bus besluit hy sien nie kans vir die lang pad wat voorlê nie. Net daar kort duskant die Paarl moes ons toe maar die bus ontruim en buite in die yskoue windjie staan en wag. Daar is die ys sommer ook gebreek en so in die wag het ons mekaar begin leer ken. Met die hulp van die noodtelefoon en Mastertreads is ons toe nege-uur eers weer reg om die tog voort te sit. Read More