Die abnormaal lange aanvangskwartaal het dan eindelik sy limiet bereik en ons twee dosyntjies plus een (ja ten minste soveel wyses kon Stellenbosch tog nog op die tydstip oplewer!) het in khaki geklim, die onontbeerlike deel van ons wêreldbesittings op ons rug geneem, ons komberse opgebondel, en gaan toer!
Knysna! Dis die towerwoord wat weer ‘n aantal entoesiaste besiel het om vir die September-vakansie hulle lot met die BTK in te werp. En op almal het dit dieselfde uitwerking gehad: al bars dit ook, maar ander jaar gaan ons weer saam!
Nog nooit het so ‘n lekker klomp gaan toer nie, was die algemene opinie van die vyf-en-dertig toer-entoesiaste toe hulle die Donderdagmiddag van die stasie vertrek. En ek dink ons was reg. Natuurlik staan dit nog altyd vir enigeen, wat meen dat hy persoonlik nie as ‘n gawe kêrel beskou kan word nie, vry om met ons te verskil.
Dis nou al ‘n heeltemal gewone iets om aan die begin van elke weekvakansie so ‘n vyftig-, sestigtal BTKaners op Stellenbosch stasie in die trein te sien klim. Maar hierdie keer moes menige buitestaner sekerlik sy kop geskud het vir die klomp, want daardie Donderdag nog, en al dae tevore, het dit gereën en gespat soos dit net in Matieland moontlik is. Nietemin is ons weg, en kom die namiddag op Wellington aan.
Donderdagmiddag, 2 April 1931 verlaat ‘n groep van drie-en-vyftig stappers die populêre plek van aankoms en vertrek – die Uitspan.
‘n Veronderstelde eenheid maar in werklikheid groepies van vreemdelinge bestyg Helshoogte. Die Hoogte, getrou aan sy naam, het dan ook ‘n paar toeriste goed laat besef dat die middagson hier bietjie sterker brand as in die laer dele van die vallei.